Unikowice

Strona g³ówna O Paczkowie Nasze so³ectwa Unikowice

Unikowice to wie¶ po³o¿ona oko³o 250m npm, na trasie Paczków-Dziewiêtlice, przep³ywa przez ni± potok Tarnawka. Od Paczkowa dzieli j± odleg³o¶æ ok. 2 km. Domy w Unikowicach usytuowane s± wzd³u¿ drogi i potoku, a wiêc jest to ³añcuchowy typ wsi.

Ziemia nyska i województwo opolskie ciesz± siê du¿± s³aw± zarówno w Polsce jak i na ¶wiecie. A wszystko ze wzglêdu na piêkne krajobrazy oraz ciekaw± historiê. Nasz region prze¿ywa³ w ¶redniowieczu swój rozkwit, zak³adano wiele miast, rozwija³y siê o¶rodki kulturalne. Miasto Paczków zosta³o za³o¿one i zbudowane wed³ug planów urbanistycznych, a prawa miejskie uzyska³o w 1254r. 

W okolicy tego ¶redniowiecznego miasteczka znajduj± siê inne miejscowo¶ci o bogatej przesz³o¶ci oraz pe³ne pomników historii. Tury¶ci pope³niaj±c du¿y b³±d ograniczaj± siê do zwiedzania Paczkowa. Warto zobaczyæ okoliczne wsie, w tym Unikowice - ma³±, spokojn± wie¶ w oko³o dwukilometrowym oddaleniu od Paczkowa.

Wie¶ po³o¿ona jest oko³o 250m npm na trasie Paczków-Dziewiêtlice, przep³ywa przez ni± potok Tarnawka, który po stronie polskiej p³ynie przez Go¶cice, Unikowice, Stary Paczków i wpada do Nysy K³odzkiej. Po stronie czeskiej nazywa siê Hostièky Potok.

Unikowice znajduj± siê w po³udniowo-zachodniej czê¶ci województwa opolskiego na Przedgórzu Paczkowskim w s±siedztwie Lisich K±tów, Go¶cic, Kamienicy, Paczkowa, Starego Paczkowa Uje¼d¼ca i ok. 2 km od granicy z Republik± Czesk±. Siedziba gminy Paczków ok. 2 km, powiatu Nysa ok. 27 km, województwa Opole ok.80 km.

W chwili obecnej (stan z lipca 2007) liczy 364 mieszkañców.

Na obszarze gminy przewa¿aj± grunty orne dobre (klasy III a), ¶rednio dobre (klasy III b) oraz ¶rednie (klasy IV a ) i takie w³a¶nie zalegaj± w czê¶ci po³udniowo zachodniej i zachodniej gminy, miêdzy innymi w Unikowicach. W strukturze zasiewów dominuj±: pszenica, buraki cukrowe, ziemniaki, rzepak, jêczmieñ, kukurydza.

Wiêkszo¶æ wsi na ternie ¦l±ska Opolskiego powstawa³a w XIII wieku, a informacjê o istnieniu w tym czasie Unikowic potwierdza wzmianka w niemieckich dokumentach (w "Lib. Fund." Unikowice pojawiaj± siê jako "Heynczendorf"). A potê¿na kamienna siekiera znaleziona tutaj w 1883r. ¶wiadczy o wczesnym osadnictwie.

Mimo, ¿e na pierwszy rzut oka nie ma tu nic specjalnego, to kilkoma zabytkami i ciekawymi historiami wie¶ mo¿e siê pochwaliæ. Jak w ka¿dej wsi ostoj± ¿ycia duchowego jest kaplica b±d¼ ko¶ció³. Unikowicka kaplica pod wezwaniem ¦w. Trójcy, któr± mo¿emy dzi¶ zobaczyæ zosta³a zbudowana w 1774r. 1 maja 1973r. Unikowice od³±czono od parafii Paczków i przy³±czono do parafii Go¶cice i aby uczciæ jej 200-lecie przeprowadzono w kaplicy kapitalny remont. Za³o¿ono posadzkê granitowo-marmurow±, zainstalowano pr±d w ca³ej kaplicy, piece akumulacyjne, wstawiono o³tarz soborowy i ambonê z marmuru i metaloplastyki, zakonserwowano wszystkie zabytki ³±cznie z obrazami wziêtymi dla bezpieczeñstwa z kapliczki przydro¿nej z Unikowic do Paczkowa. W 2000 roku proboszcz Eugeniusz Magierowski podj±³ trudne wyzwanie rozbudowy kaplicy prowadzone pod nadzorem konserwatorskim.

W miejscu obecnej kapliczki wcze¶niej sta³a z pewno¶ci± inna kapliczka, ale jak wygl±da³a i kiedy zosta³a zbudowana nie wiadomo. O jej istnieniu ¶wiadczy byæ mo¿e znajduj±cy siê w o³tarzu obraz ¦w. Trójcy, którego pochodzenie okre¶la siê na lata 1560-1570.

We wnêtrzu ko¶ció³ka mo¿emy podziwiaæ obrazy z XVI wieku. Wcze¶niej znajdowa³y siê one w przydro¿nej kapliczce niedaleko Unikowic, ale dziêki staraniom jednego z proboszczów - Kazimierza Rudzkiego, zosta³y odnowione i zawieszone w ko¶ciele, a w 2001 roku oprawione w bogate ramy. Jeden przedstawia z³o¿enie Jezusa do grobu, a drugi koronacjê Naj¶wiêtszej Marii Panny, obydwa s± namalowane na desce, jednak nie znany jest ich autor.W ko¶ció³ku znajduj± siê dwie rze¼by: po lewej stronie ¶w. Antoni, po prawej ¶w. Jan Nepomucen, pod sufitem wokó³ ko¶ció³ka zawieszone s± stacje drogi krzy¿owej w 2001r. konserwowane, malowane technik± oleju na p³ótnie, nieznanego autorstwa.

W pobli¿u naszego ko¶ció³ka do lat 70-80 sta³ du¿y granitowy pomnik. By³o to votum pamiêci dla poleg³ych w czasie pierwszej wojny ¶wiatowej, g³ównie obywateli niemieckich. Na obelisku wyryte by³y nazwiska poleg³ych. Gdzie siê znajduje obecnie - nie wiadomo.

Innym ciekawym zabytkiem jest krzy¿ pokutny. Krzy¿e pokutne lub inaczej pojednania, najczê¶ciej z granitu lub piaskowca s± specyficznymi pomnikami ¶redniowiecznego prawa, milcz±cymi dowodami pope³nionych zabójstw. ¦redniowiecze charakteryzowa³o siê wyj±tkow± bezwzglêdno¶ci± praw. W¶ród ni¿szych warstw spo³ecznych obowi±zywa³a Hammurabiowska zasada "oko za oko"; zabójstwo nawet nieumy¶lne karano ¶mierci± z zastosowaniem najokrutniejszych tortur. Powszechnie obowi±zywa³o prawo vendetty - rodowej krwawej zemsty za pozbawienie ¿ycia którego¶ z cz³onków rodu. Obyczaje te zosta³y z czasem z³agodzone. Pojawi³a siê mo¿liwo¶æ zado¶æuczynienia za pope³nione przestêpstwa przez atrybuty zastêpcze: postawienie krzy¿a, okre¶lone ¶wiadczenia na rzecz poszkodowanej rodziny, a nierzadko tak¿e ca³ej spo³eczno¶ci danej osady, pana i ko¶cio³a. W tym okresie pojawiaj± siê krzy¿e pokutne. Na ca³ej Opolszczy¼nie postawiono 11-12 takich krzy¿y. Odnalezionych i zabezpieczonych jest obecnie 6, z czego jeden w Unikowicach i dwa niedaleko: w Kamienicy i w Lubiatowie.

Cytuj±c z wyd. "BRACTWO KRZY¯OWCÓW" nr 83, wrzesieñ 2006 rok dowiadujemy siê, ¿e krzy¿ w Unikowicach to "krzy¿ pokutny wolno stoj±cy w pó³nocno-wschodniej czê¶ci wsi, po lewej stronie drogi Paczków - Uje¼dziec, obok mostku na niewielkim strumyku zwanym dzi¶ Tarnawka, dawniej Go¶cicki Potok (niem. Gostitzbach). Wg P. Kutnera (1909) dawniej sta³ po przeciwnej stronie drogi, w odleg³o¶ci 9m od miejsca obecnego posadowienia, ale podczas przebudowy i poszerzania szosy w latach 1885/1886 przemieszono go na obecne miejsce, bêd±ce wówczas ³±k± w³a¶ciciela maj±tku Tschachera. Wspó³czesne wymiary krzy¿a: 117 x 166 x 24cm, granit. Ma on wysokie (62cm!) prostopad³o¶cienne ramiona i stosunkowo nisk± g³owê. Jest jednym z najwiêkszych krzy¿y pokutnych na ca³ym ¦l±sku, nie tylko Opolskim. Jest te¿ jednym z wa¿niejszych pomników dawnego prawa nie tylko ze wzglêdu na masywne rozmiary, ¶wiadcz±ce o sêdziwym wieku, ale tak¿e przynajmniej jeszcze z trzech kolejnych powodów, które zaprz±ta³y g³owy badaczy. Po pierwsze, co budzi³o najwiêksze emocje, na trzonie, tu¿ powy¿ej górnej krawêdzi ramion krzy¿a wyryta jest w prostok±tnym obramieniu data 1254, która gdyby by³a prawdziwa czyli pierwotna, a wiêc odnosz±ca siê do roku wystawienia krzy¿a, stawia³a by go w rzêdzie najstarszych datowanych zabytków tego rodzaju w Europie. Po drugie wystêpuje on w pewnym dokumencie 1526 roku, a po trzecie ma przypisana ludow± legendê o pogrzebanych tu dwóch oficerach.

Po raz pierwszy wymieni³ go wspomniany Feli Triest w 1865 roku, pisz±c o nim: W pobli¿u wsi znajduje siê kamienny krzy¿ zwany "Marten" (pomnik mêczeñstwa), który nosi datê 1254. Nastêpnie, w 1909 roku, wymienili go Max Hellmich i Paul Kutzer. Ten ostatni stwierdzi³, ¿e je¶li dobrze odczyta³ datê, to jest ona bardzo interesuj±ca, gdy¿ pokrywa siê ona z dat± za³o¿enia Paczkowa, a po drugie z dat± najstarszej wzmianki o wsi £agiewniki (dzi¶ dzielnica Bytomia). Jednak przypomina³, ¿e a¿ do pocz±tku XV i XVI wieku na wszelkich pomnikach umieszczano daty zapisane wy³±cznie cyframi rzymskimi, a nie arabskimi. Ponadto w zapisach cyfr arabskich w XV i XVI wieku czêsto mo¿na by³o pomyliæ cyfry "2" i "5", które wygl±da³y podobnie (a "2" i "7" te¿), w zwi±zku z czym stwierdzi³, ¿e datê tê mo¿na by odczytaæ jako rok 1554, albo i nawet 1754, co wówczas mog³o by dotyczyæ renowacji krzy¿a. Wspomnia³ te¿ o dokumencie wystawionym w Otmuchowie 25 kwietnia 1526 roku, gdzie krzy¿ ten zosta³ wymieniony jako punkt odniesienia (czyli musia³ tam staæ od dawna), przy okazji kwestii utrzymania drogi i mostu, co ujêto s³owami: Was abir die Brugie ann der strasse bei der marter antriefft, dieweill die Heinczendorffer den garben schuldig sein Zun haldenn, sollen si die prucke auch haldenn. W dzisiejszym jêzyku niemieckim brzmi to tak: Die Brücke an der Heinzendorfer Strasse, bei der "Mater", sowie den Garben sollen dei Hainzendorfer im Stande halten, czyli: Most na unikowickiej drodze, ko³o "Martera" oraz rów winni mieszkañcy Unikowic utrzymywaæ w nale¿ytym stanie. Oczywi¶cie "Mater" oznacza³o ów krzy¿.

Kolejnym zabytkiem w Unikowicach jest dom nr 39, o konstrukcji zwanej szachulcow± pochodz±cy z II po³. XVIII wieku. Mur pruski - szachulcówka lub fachówka (z niem. Fachwerk), to rodzaj ¶ciany szkieletowej wype³nionej murem z ceg³y, gruzu, czasem gliny i trzciny. W przypadku zastosowania gliny, przestrzeñ miêdzy belkami wype³nia³o siê dodatkowo pionowymi szczapami, a glinê miesza³o siê z sieczk± lub innym materia³em wi±¿±cym. Dom taki ma widoczn± konstrukcjê drewnian±, czêsto impregnowan±, która mo¿e byæ traktowana jako element dekoracyjny. Mur pruski znany jest od ¶redniowiecza. Stosowany by³ w budownictwie mieszkalnym i gospodarczym g³ównie w Europie Pó³nocnej. Budowle z muru pruskiego wystêpuj± na ¦l±sku, w zachodniej i pó³nocno-wschodniej Polsce. Jego rozpowszechnienie jest zwi±zane z kolonizacj± na prawach niemieckich. W Polsce wyró¿nia siê kilka typów domów szachulcowo-ryglowych.

Pod numerem 24 znajduje siê XVIII-wieczny dworek, którego dach kryty jest ³upkami.

Na poboczu drogi w kierunku Uje¼d¼ca le¿y kamienny postument w kszta³cie ostros³upa, który jest prawdopodobnie s³upem granicznym.

Kapliczka, znajduj±ca siê przy drodze z Paczkowa do Unikowic w stylu gotyckim , wzniesiona zosta³a ok. 1800 roku i nale¿a³a do bogatego rodu Siegert, w³a¶cicieli du¿ego gospodarstwa w Unikowicach, obecnie dom nr 5, pochodz±cy z Unikowic dentysta Emanuel Friedel wspomina, ¿e przed II wojn± tylko Georg Siegert posiada³ auto.

Cmentarz przy drodze z Paczkowa do Unikowic nale¿a³ niegdy¶ do Unikowic. Od momentu utworzenia w Paczkowie cmentarza komunalnego zaprzestano na nim pochówków. Dzi¶ znajduje siê tam jeszcze krzy¿, ale figura Chrystusa zosta³a zniszczona. Niektórzy twierdz±, ¿e przyczyn± tego by³o uderzenia pioruna, jednak bardziej prawdopodobne jest to, ¿e pêk³ pod wp³ywem mrozów.

Jak ju¿ wspomniano wie¶ pochodzi z XIII wieku, posiada³a wówczas 23 1 ma³ych ³anów, z których Conradus de Wysbach (z Bilego Potoku) posiada³ 8 oraz m³yn z dwoma ko³ami. (³an flamandzki to 16,8 ha; ³an frankoñski to 24,2 ha)

W 1366 wioska nale¿a³a do szpitala ¶w. Józefa w Nysie. Jako posiad³o¶æ ksi±¿êco-biskupia by³a ¶rodkiem utrzymania szpitala.

Unikowic by³y wymienione w dokumencie z roku 1373 jako "Heinczindorf prope Paczkow" i obejmowa³o 22 ³any i 8 prêtów. (prêt to 1/12 ³ana).

Jeden z wójtów Paczkowa Andreas Koler posiada³ maj±tek w Unikowicach i dla nowo urz±dzonego o³tarza w paczkowskim ko¶ciele parafialnym przeznaczy³ 6 grzywien rocznego czynszu. (grzywna piastowska to ok.184 g ,czyli 48 groszy; grzywna staropolska ok. 203 g, dzielono je na wiardunki, uncje, ³uty). Fundacja ta obci±¿y³a jego dobra - z czego 2,5 ³ana bez jednego prêta w Bogunowie oraz 2,5 ³ana bez 2,5 prêta w Unikowicach, a tak¿e dom i zagrodê w Paczkowie.

Spadkobiercy uwolnili siê pó¼niej od czynszu i zaproponowali now± fundacjê 7 grzywien i jednego wiardunku, którym zarz±dzali rajcy miejscy.

Jego synowie Hanco i Andreas Kolerowie po¿yczyli w 1373 r. 40 grzywien od pewnego altarysty (dawniej: duchowny katolicki opiekuj±cy siê o³tarzem) z Paczkowa obci±¿aj±c swoje 4 ³any i 3 prêty rodowych posiad³o¶ci w Unikowicach 4 grzywnami % rocznie. I w tym samym roku sprzedali swój maj±tek Symonowi Ditwinowi z Paczkowa za 192 grzywny.

Inny mieszczanin Paczkowski Symon Libousch posiada³ te¿ ziemiê w Unikowicach. Swoje 15 prêtów sprzeda³ w 1377 r. za 80 grzywien Johannesowi Reynhartowi z Unikowic. W tamtych czasach by³a to wysoka cena.

Nicolas Lubusch z Paczkowa sprzeda³ w 1383 r. swoje 3 ³any i 1 prêt roli w Unikowicach Henslinusowi Ditmarsdorfowi z Topoli za 57 1 grzywny.

W 1544 r. z powodu silnego gradobicia zosta³y zniszczone uprawy na polach Unikowic i Starego Paczkowa.

W XVI w. do Unikowic nale¿a³y 22 ³any i 8 prêtów roli z 21 kmieciami i 18 zagrodnikami.

W 1828 r. ksi±dz z Paczkowa Franz Stehr przekaza³ Unikowicom 500 talarów niemieckich.

W XIX w. król Fryderyk Wilhelm III podarowa³ Unikowice swojemu ministrowi Humboldtowi.

Ilo¶æ mieszkañców w poszczególnych latach:

  • 1784 r.- 333 mieszkañców, 46 zagród
  • 1845 r. -398 mieszkañców, 54 domy
  • 1895 r.- 332 mieszkañców, 48 domów, 73 gospodarstwa domowe
  • 1939 r.- 323 mieszkañców, 73 gospodarstwa domowe

Wie¶ zamieszkiwali katolicy i ewangelicy.

Po raz pierwszy w dokumentach z 1784 r. zosta³a wymieniona szko³a. W 1856 r. dla jej potrzeb wybudowano jednopiêtrowy budynek, mieszka³a w nim rodzina Volkmer.

W 1925 r. jednoklasowa szko³a liczy³a 48 dzieci, a 1939 r. 72 uczniów pobiera³o naukê w trzech klasach.

W szkole pracowali:

  • 1925 - Fritz Freundling
  • 1935 - Bernhard Holitschke
  • 1939 - Walter Palissa
  • 1943-45 - Alfons Buchwald i Elizabeth Sczesny

W szkole w Unikowicach pobiera³by naukê dzieci z Unikowic i Lisie K±tów, a jej przebudowa trwa³± 30 lat.

W 1909 r. w Unikowicach uruchomiono produkcjê p³atków ziemniaczanych w fabryce, która mie¶ci³a siê w budynku pod numerem 49. W tym czasie w wiosce by³a tak¿e mleczarnia.

W koñcu lat 30 ubieg³ego stulecia w Unikowicach wybudowano posterunek policji. Ernst Bielak by³ tak¿e g³ównym policjantem dla Starego Paczkowa i Uje¼d¼ca. Gospoda Josefa Suchanka stanowi³a centralny punkt wsi. By³a tu sala posiedzeñ, w której odbywa³y siê ró¿ne uroczysto¶ci, scena na przedstawienia teatralne, grano tu w skata i bilard.

Wg relacji Emanuela Friebel, którego ojciec by³ ponad 20 lat wójtem wsi, jest wzmianka o zimowych polowaniach z nagonk±. Naganiacze - Volkmer, Friebel, Jahndel, Fuchswinkel otrzymywali dobre wynagrodzenie.

Atrakcyjnym punktem dla m³odzie¿y by³ staw wiejski, harcowali tam zim±, je¼dzili tam na ³y¿wach i sankach, latem- p³ywali, uprawiali wio¶larstwo, ³owili ryby. Przed II wojn± ¶wiatow± w Unikowicach znajdowa³y siê: 2 ku¼nie, 1 stolarnia, ko³odziej, 2 m³yny, 2 pracownie krawieckie, ogrodnik i szewc.

Za Unikowicami w kierunku Lisie K±ty znajdowa³o siê boisko sportowe.

W "Postkartenanischten mit Motiven aus Paschkau und Umgebung" z 1995 r. czytamy, ¿e w Unikowicach w dawnych latach dorocznie odbywa³y siê 2 odpusty: dla m³odych mia³ miejsce w drug± niedziele Pa¼dziernika, dla starszych w niedzielê po Wszystkich ¦wiêtych.

Przed wojn± II wojn± ¶wiatow± do Unikowic tylko raz w roku w pierwszy dzieñ Bo¿ego Narodzenia przybywa³ ksi±dz wraz z ministrantami. By³o to wielkie wydarzenie we wsi, poniewa¿ na mszê niedzieln± udawano siê do Paczkowa. Kaplica jednak mia³a du¿e znaczenie, poniewa¿ rano, w po³udnie i wieczorem regularnie bito w jej w dzwony, odbywa³y siê w niej nabo¿eñstwa majowe, droga krzy¿owa, ró¿aniec.

Jak przebieg³y dzia³ania wojenne w Unikowicach nie wiadomo. Wiadomo natomiast, ¿e na terenie wioski w pomieszczeniach gospodarstwa przy dzisiejszym nr 12 ulokowano od 25 czerwca 1945 r. ¿o³nierzy polskich z II Batalionu 25 Pu³ku Piechoty, którymi pañstwo obsadzi³o granicê pañstwow± od L±dka Zdroju po Jasienicê Górn±. Przy drogach prowadz±cych do Czechos³owacji wystawiono placówki wojskowe. 8 lipca 1945 r. wojsko zosta³o zast±pione Milicj± Obywatelsk± i wycofane ze wsi.

W tym czasie Unikowice nazywa³y siê Henrykowem.

Z dniem 25 wrze¶nia 1954 r. wesz³a w ¿ycie ustawa o reformie podzia³u administracyjnego wsi. Na mocy tej ustawy utworzono w Unikowicach Gromadzk± Radê Narodow±. Okaza³a siê ona zbyt s³ab± jednostk± administracyjn±. Uchwa³± WRN w Opolu zlikwidowano gromady Kamienica i Unikowice a z ich obszarów utworzono gromadê Paczków- wie¶.

Niektóre dane statystyczne wspó³czesnych Unikowic:

  • 5 V 1945 r. - 257 mieszkañców, w tym dzieci- 100
  • 1975 r. wie¶ posiada³a 401, 47 ha powierzchni ogólnej, mieszka³o w niej 321 osób
  • 1998 r. - 374 mieszkañców, urodzenia - 1
  • 1999 r. - 371 mieszkañców, urodzenia - 3
  • 2000 r. - 375 mieszkañców, urodzenia - 3
  • 1982r. - Ilo¶æ gospodarstw; 43
  • Powierzchnia ogólna - 273,32
  • Grunty orne - 246,74
  • Sady - 3,93
  • £±ki - 8,98
  • Pastwiska - 6,35
  • Lasy - 1,02
  • Grunty pod zabudowaniami - 6,3

W 1995 r. za³o¿ono we wsi sieæ wodoci±gow±, w niedalekich planach jest za³o¿enie sieci kanalizacyjnej.

Reforma szkolnictwa w latach 70-tych zlikwidowa³a szko³ê we wsi. Od tamtej pory dzieci i m³odzie¿ uczêszczaj± do paczkowskich szkó³. Przedszkole, natomiast zosta³o przeniesione do budynku szkolnego.

Z tamtego okresu pochodzi budynek ¦wietlicy Wiejskiej wybudowany dziêki pracy spo³ecznej i wielkiemu zaanga¿owaniu ówczesnych mieszkañców.

W Unikowicach funkcjonuj± 2 sklepy, zak³ad murarski, zak³ad remontowy, zak³ad ¶lusarski, firma us³ug geodezyjnych i kartograficznych, ogrodnictwo i sadownictwo, pszczelarstwo oraz firmy sprzeda¿y samochodów.

Wszystkie materia³y zosta³y zebrane przez uczestników pó³kolonii "Schwytani w najwiêksz± pajêczynê ¶wiata" w ramach konkursu "Po¿yteczne wakacje 2007" dofinansowanej przez Fundacjê Wspomagania Wsi.

Dziêkujemy Panu mgr Eugeniuszowi Mazurkiewiczowi, Panu mgr Eugeniuszowi Bia³kowi, Panu Janowi Pajetce za pomoc w zebraniu materia³ów o Unikowicach, Paniom mgr Miros³awie Ignaczewskiej, mgr Anecie Hamerli-Gliñskiej za t³umaczenie tekstów z jêzyka niemieckiego, wolontariuszom, pracownikom Biblioteki Miejskiej, Gminnego Centrum Informacji oraz wszystkim innym osobom dziêki którym nasze dzieci mog³y przyjemnie i po¿ytecznie spêdziæ dwa tygodnie wakacji.

Otwórz